Geweldige akoestiek: deze Custom Style 21 Cowardin 000 viert een decennialange vriendschap

Uit het nummer van mei/juni 2022 van Akoestische gitaar | Door Greg Olwell

Barry Lawson was een twintiger op de graduate school voor computerwetenschappen toen hij vriendschap sloot met Jack Cowardin, een computerprogrammeurleraar van in de veertig. Laatstgenoemde blonk uit als instrumentenreparateur en -bouwer, en de academische kant van de relatie groeide uit tot een muzikale vriendschap gebaseerd op hun gedeelde liefde voor gitaren, mandolines en bluegrass.

Zoals vaak gebeurt onder gitaarspelende vrienden, begon Cowardin te werken aan de instrumenten van Lawson en diende als een soort adviseur en verdediger. Uiteindelijk zette Cowardin de winkel op als Restauratiemuziek, in Richmond, Virginiaom zich te concentreren op het bouwen en repareren van snaarinstrumenten, terwijl Lawson zijn academische carrière voortzette.

Niet lang geleden gaf de jongere speler Cowardin de opdracht om een ​​instrument te bouwen als aanvulling op zijn Martin 000-18 uit 1938. Uit de voorraad van de gitaarbouwer kozen ze een stuk rode spar voor het bovenblad en prachtig gevormd Braziliaans palissander voor de achterkant en zijkanten. Lawson wilde een ingetogen 000, dus koos hij voor een Style 21, die traditioneel Martins goedkoopste palissander-modellen vertegenwoordigde, in plaats van de meer gebruikelijke Style 28-modellen.

Na de lange geschiedenis van gitaarbouwers die kleine berichten achterlieten in instrumenten die ze hebben gebouwd of gerepareerd, vroeg Lawson Cowardin om een ​​speciaal bericht achter te laten in de instrumenten. En als verrassing liet Cowardin een knipoog achter naar een niet-traditioneel nummer dat ze samen in een strijkersband speelden. Hij schreef de eerste twee regels van ‘Stayin’ Alive’ van de Bee Gees, samen met een persoonlijke noot, ‘For my great musical pal, Barry Lawson’, gesigneerd en gedateerd door de maker.

“Voor mij gaat deze build over onze 25-jarige vriendschap – samen in bands spelen, naar festivals gaan, hem door een scheiding heen zien, mij door het verlies van mijn vader – niet over de eigenlijke gitaar zelf”, zegt Lawson. “Er zitten zoveel persoonlijke elementen in deze gitaar… ik zal hem koesteren, hoe hij ook klinkt.”